بخش مهمی از تاریخ معماری ایران در پرتوی جریان غالب تاریخ‌نگاری معماری که بر سنت‌ها و فرهنگ‌های معماری نواحی مرکزی ایران تأکید دارد، نادیده گرفته شده یا ارج و قدر شایستۀ خود را نیافته است؛ از یک سو، استان فارس و قلمروی فارس تاریخی و جغرافیای اجتماعی-فرهنگی آن، محدوده‌ای وسیع با مختصات زمانی-مکانی ویژه‌ای است که نقش مهمی در تاریخ معماری و شهرسازی کشور دارد - ابعاد و جنبه‌های فرهنگی، اجتماعی، هنری و معماری آن همچنان نیازمند مطالعه و بررسی موشکافانه‌تری است- و از سوی دیگر، با وجود تمامی کوشش‌های انجام شده در زمینۀ شناسایی و شناخت میراث معماری ایران، همچنان نمونه‌های اندکی از «تاریخ‌نگاری خُرد» و توجه به «تاریخ محلی معماری» در مطالعات تاریخی دیده می‌شود. این در حالی است که در چهاردهۀ اخیر-بویژه با رونق گرفتن جریان تاریخ فرهنگی در مطالعات تاریخی- نگاه‌ها به سمت جوامع محلی، فرهنگ بومی و سنت‌های فرهنگی به عنوان یک متغییر مستقل رونق یافته است. بنابراین، با توجه به ظرفیت‌های موجود در دانشگاه و توانایی‌های و برنامه‌های گروه معماری داخلی و همچنین با توجه به رسالت دانشگاه هنر شیراز، «هستۀ پژوهشی مطالعات تاریخی معماری» می‌تواند بخشی از خلاء موجود را پر نموده و گامی در راستای شناخت و معرفی این میراث ارزشمند در منطقه بردارد.