تنوع و پراکندگی آثار معماری در ایران به حد قابل توجهی چشمگیر است و باوجود تلاش هایی که در دهه های اخیر برای مستندسازی و ثبت این آثار انجام شده، کماکان بخش مهمی از آنها فاقد اسناد قابل استناد هستند. افزون بر این رشد شتابان شهرنشینی در دهه های اخیر، توسعه شهرها را با چنان سرعتی روبرو نموده که به سختی برای حفظ «میراث معماری شهری» زمان کافی در دسترس بوده است؛ بافتهای تاریخی و میانی شهرها که گنجینه آثار معماری بودند با تخریب مواجه شدند و یا با مداخلات کالبدی ساکنین یا مالکین تازۀ خود، چهرۀ راستین خود را از دست دادند یا دستکم چهرهای مخدوش یافتند. به این فرآیند باید نگرشهای نخبه گرایانه ای که مفهوم «اصالت» و «ارزش تاریخی» را به دوره های تاریخی خاص و عناصر هنری و بصری ویژه محدود می کردند را نیز افزود. بر اساس چنین دیدگاهی بخش مهمی از آثار معماری که فخر کمتری نسبت به نمونه های شاخص داشتند از گردونه مطالعات مستندنگاری حذف شدند یا در اولویت قرار نگرفتند و یا دوره های متأخر در تاریخ معماری ایران، کم ارزش یا بی اهمیت تلقی شدند. به همین سبب حساسیتهای عمومی نیز برای حفظ و نگهداری از آنها تضعیف گردید. هدف از این مجموعه کوششی برای استفاده از فتوگرامتری معماری در مستندنگاری آثاری از این دست است.